ნუგზარი პაპა კახეთში, საგარეჯოს მხარეში ცხოვრობს. უკვე დიდი ხანია რაც სოფლის მეურნეობითაა დაკავებული. დედაბუნების კარგად ესმის. ცხოველებსაც ძალიან კარგად უგებს. მაშინ, როდესაც საგარეჯოს მინდვრებში, თავისი მსხვილფეხა საქონლის მოსაყვანად მიდის, უკან: ჩაპა, მურადა და ბომბორა აედევნებიან. ნუგზარი პაპა ხარობს. რადგან ერთგული მეგობრებითაა გარშემორტყმული: ჰორიზონტზე ძროხები და დრუნჩა ღორები ჩანან, ცაში მტრედები დაფრინავენ, ხოლო ზურგს ცუგოები უმაგრებენ.

ნუგზარი პაპა შინ შებინდებისას ბრუნდება, პირველად საქონელს შეაცილებს, თავად კი სახლის უკან არყის გამოსახდელად მიდის. ფარდასავით გადაჭიმულ ცაზე ვარკსვალევები ციმიმებენ, ნუგზარი პაპა კი ისევ არაყს ჩაჰკირკიტებს და თან წარმოიდგენს, თუ როგორ ამშვენებს მისი სანაქებო არაყი სუფრას ან თამადის ხელის მტევანს, რომელიც დარბაისლურად, კახურად, ირგვილივ მყოფ საზოგადოებას ცხოვრების პატარა გაკვეთილს, მოკრძლაებულად უკითხავს. ნუგზარ პაპას სწორედ ეს წარმოსახვა არ აძლევს გაჩერების საშუალებას, ის შთაგონებულია იმ აზრით, რომ ყოველთვის მხოლოდ წინ უნდა იაროს და ადამიანისთვის ისეთი რამ შექმნას, რომელიც სიამოვნებას მიანიჭებს.