მარადისის ცამ დაიხურა პირბადე, ელიას მთას კი დახუჭული აქვს თვალები, მიდამოს

კი აყრუებენ ეზოს ლამაზი ძაღლები. ამ იდილიას 26 წლის გოგიტას ფეხის ნაბიჯების ხმა

არღვევს, რომელიც სათბურისკენ მთელი ენთუზიაზმით მიიჩქარის.

ის ჯერ სათბურის კარებს აღებს, რომ ჰაერმა იმოძრაოს, შემდეგ მცენაარებს რწყავს და

სარეველებისგან წმენდს. ამას მოჰყვება ბაღების მოვლა და ასე გრძელდება

დღიდან-დღემდე, კვირიდან-კვირამდე, თვიდან-წლამდე, მაგრამ გოგიტასთვის ეს

რუტინული ცხოვრება ბევრისგან განსხვავებით, წყალობაა, რადგან ის აკეთებს მის

საყვარელ საქმეს. გოგიტა ზრუნავს მცენარეებზე, ზრუნავს იმ ადამიანებზე, რომელებიც ქალაქში

ცხოვრობენ და სოფლიდან გამოგზავნილ ჯანსაღ ბოსტნეულს ელიან,

რომელსაც აქვს გემო, სურნელი, ემოცია და ისტორია.

გოგიტას დღის განმავლობაში უამრავი საქმე აქვს, განსაკუთრებით მაშინ, როდესაც

მოსავლის აღებას იწყებს. ამიტომ, თავის სათბურში პერიოდულად შესაბამისი

ანაზღაურების სანაცვლოდ, ადამიანებსაც ასაქმებს ხოლმე. დღის ბოლოს შრომისგან

დაღლილ ადმაიანებს, გოგიტას დედა სახლში დიდ სუფრას უშლის, რა თქმა უნდა,

გოგიტაც იქაა და ხარობს, რადგან გრძნობს, რომ ის ახლა ზუსტად იქაა, სადაც უნდა, რომ იყოს.

მან ამ სამყაროში უკვე დიდი ხნის წინ იპოვა საკუთარი ბედნიერების ადგილი.