თევზაობას არ შეიძლება ეწოდოს ჰობი, ეს არის დამოკიდებულება, სიყვარული და მოწოდება.

მეთევზეები გამძლე ხალხია, მკაცრ ამინდში მოთმინებით დგანან და თევზს ელოდებიან.

ვაზიკის ბაბუა ერთ-ერთი იმ კაცთაგანი იყო, რომელიც სიცივესა თუ სითბოში წყლის პირას იდგა და თევზებს ელოდებოდა.

ამ დროს, ჩუმად შორიდან შვილიშვილი უცქერდა, რომელსაც ეს “დამოკიდებულება” ნელ-ნელა მემკვიდრეობით გადმოეცემოდა.

ვაზიკი უკვე შემდგარი მეთევზეა და პაპის ანდერძს უვლის. ზუთხი სომხეთიდან შემოჰყავს, შემდეგ სოფელ შაუმიანში, პაპის თევზსაშენში ამრაველბს.

ვაზიკი ჯერ 16 წლისაა, თუმცა ცოდნით ბევრ გამოცდილ მეთევზის ცოდნას არ ჩამოუვარდება, რადგან მის თვალებს უკვე ბევრი რამ აქვთ ნანახი და შესწავლილი.

ვაზიკი ამაყობს თავისი საქმიანობით. ყველაფერს ზედმიწევნით ასრულებს, იცის, რომ თევზს მხოლოდ წყალში ყოფნა არ ჰყოფნის: ის ყოველდღიურად აკონტროლებს როგორც ჰიგიენური ნორმებს, ასევე კვებასა და წყალსაცავის ტემპერატურას.