დილა ადრიან, როდესაც ადამიანთა უმრავლესობას თბილ ლოგინში ძინავს,

მარადისში გამეფებულ სიმშვიდეს 39 წლის ნაზი პაპიძე არღვევს.

პირველ რიგში, თავის საყვარელ ძროხებთან მიდის, თავაზიანად რძეს სთხოვს

და მოგვიანებით საბალახოდ უშვებს. ამის შემდეგ,

სათბურსა და ღია გრუნზე გაშენებულ ბოსტნეულს ჩაჰკირკიტებს

და სარეველბისგან ასუფთავებს. ბავშვებიც იღვიძებენ და სკოლისთვის მზადებას იწყებენ.

ნაზი გახურებულ ღუმელზე საუზმისთვის ქაფქაფა, თეთრ რძეს ადუღებს,

მაგიდას პური, ერბოს კარაქი და კაკლის მურაბა ამშვენებს.

ოჯახური საუზმის შემდეგ ბავშვები სკოლაში მიდან, ნაზი კი შინ რჩება და

თავის ბოსტნეულზე ზრუნვას ისევ გულმოდგინედ აგრძელებს.

შეიძლება ვიღაცისთვის, ეს ყოვილივე უბრალოდ რუტინაა,

მაგრამ ნაზისთვის შრომა, და მოძრაობა არის ქვეყნის ღონისა და სიცოცხლის მომცემი.