ზაური 24 წლის სიცოცხლით სავსე ადამიანია, რომელიც მთელ მის არსს, გულსა და სულს მიწას ჩუქნის. მიწაც თითქოს სულიერი არსებაა, რომელიც გრძნობს მის გულწრფელობას, სიყვარულს და პასუხად, დოვლათიან მოსავალს უბრუნებს. კიტრი, პომიდორი, ლობიო, ყაბაყი, ბულგარული, ბადრიჯანი, ბროკოლი... წელიწადის ამ დროს, მის ჰორიზონტზე ბაღჩეულთა მთელი პლეადა იშლება ხოლმე. სანამ ბუნება და გარემო გაიღვიძებს, ზაური თავის უახლოეს მეგობართან ერთად, უკვე სამუშაოდ მიდის.

ერთ ხელში საჭირო ინსტრუმენტები უჭირავთ, მერე ხელში კი_ ბებოს ხელით მომზადებული შინდის შეჭამანდი და ჯონჯოლის მწნილი, რომელსაც მანამ გაევლება მუსრი, სანამ მიწას დაეწაფებიან, რადგან დილა ადრიან, ქვაღორღიან ბილიკზე მიმავალ მეგობრებს, ცუგები გაეკიდებიან და საგზლის გაყოფას მოსთხოვენ. ისინიც, რა თქმა უნდა, უარს არ ეტყვიან. უარს არც ბუნებასა და პირად სურვილებს ეუბნებიან. ერთფეროვნება არ უყვართ, ამიტომ, სხვადასხვა ბოსტნეულის კულტურის მოყვანით არიან დაკავებულნი. ზაური და თავისი მეგობარი სულ შრომაში არიან და მხოლოდ მაშინ ისვენებენ, როდესაც დედამიწის ცქერით დაღლილი მზე, მთვარეს ამოეფარება ხოლმე.